Sporting Cristal

Οι πρώτες ηλιαχτίδες έκαναν την εμφάνιση τους, στην πόλη της Λίμα και βρήκαν τον Che καθισμένο σε μια πολυθρόνα, να χαζεύει προς το παράθυρο, χωρίς όμως να κοιτάζει κάτι στην ουσία. Το βλέμμα του ήταν κενό. Κάπνιζε ένα ακόμα πούρο (το τρίτο) από τα λίγα που του είχαν απομείνει από εκείνη την εξαιρετική κούτα-δώρο που του είχε κάνει ο Findel. Η σκέψη του ήταν στην Ίλντα. Πως στο καλό τον είχε ξεπεράσει σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα (η τελευταία φορά που ειδωθήκανε ήταν πριν από τρία χρόνια) και μάλιστα είχε παντρευτεί άλλον!





Την σκέψη του διέκοψε το τηλέφωνο που χτύπησε στην reception. Ναι, οι τοίχοι ήταν τόσο λεπτοί σε αυτό το πανδοχείο, που ακούγονταν όλα. Και όταν λέμε όλα, το εννοούμε. Το τηλέφωνο σπάνια χτυπούσε και ακόμα πιο σπάνια το απαντούσε κάποιος. Αυτή τη φορά όμως απαντήθηκε από την γριά που έμενε όλη τη νύχτα ξάγρυπνη στην είσοδο του πανδοχείου. Ήταν η ώρα που έφευγε για να συνεχίσει την βάρδια η κόρη της, μια 45άρα γυναίκα που είχε έναν από τους πιο αποτυχημένους γάμους στην ιστορία της πόλης. Ανάμεσα στα λόγια που ανταλλάξανε, ακούστηκε και το όνομα του Che. Το όνομα του! Σηκώθηκε από την πολυθρόνα, ενώ το πούρο κρεμόταν μισοσβησμένο στο στόμα του και κατευθύνθηκε νωχελικά προς την πόρτα. Ακόμα η 45άρα βρισκόταν στη μέση της σκάλας, αλλά αφού ο Che άνοιξε την πόρτα δεν δοκίμασε να ανέβει περισσότερο. Του είπε πως τον ζητάνε στο τηλέφωνο.



Ο Che κατέβηκε τη σκάλα και απάντησε στο τηλέφωνο. Η φωνή στην άλλη άκρη ήταν γυναικεία. Ήταν... ναι διάολε, ήταν η Ίλντα!
- Che? τι κάνεις;
- Ίλντα! Μα...πως με βρήκες;
- Με πληροφόρησαν ότι είσαι στην πόλη. Πρέπει να σε δω. Πότε θα μπορέσεις;
- Όποτε θες Ίλντα. Εγώ... δεν έχω τίποτα να κάνω.
- Εκτός από μια συνάντηση, ε;
Ο Che έμεινε αποσβολωμένος.
- Ναι, μια συνάντηση που έχω γύρω στις 11:00... Μα που το ξέρεις;
- Έχω και εγώ τις πηγές μου. Λοιπόν, δεν θα πάω δουλειά σήμερα, θα τηλεφωνήσω ότι είμαι άρρωστη. Θα συναντηθούμε σε λίγο στην πλατεία libertadores. Ρώτα και θα σου πούνε που είναι. Δεν σε φοβάμαι εσένα, θα τη βρεις...
Μια υπόνοια γέλοιου πέρασε από την γραμμή του τηλεφώνου.
- Εντάξει Ίλντα. Σε λίγο θα είμαι εκεί.



Ο Che έκλεισε το τηλέφωνο, έτρεξε να πλυθεί λιγάκι, έριξε κάτι πιο καλό (από τα λίγα ρούχα που είχε) επάνω του και έφυγε με προορισμό την πλατεία libertadores. Αφού ρώτησε δύο ? τρείς περαστικούς για να τον κατευθύνουν, έφτασε στην επιβλητική πλατεία. Δύο αγάλματα στόλιζαν την κατάλευκη πλατεία στις δύο άκρες της. Το ένα απεικόνιζε μια γυναίκα με ανοιχτά τα χέρια η οποία αντίκριζε το άλλο άγαλμα το οποίο απεικόνιζε έναν άνδρα ο οποίος κράδαινε μια σημαία. Ο Che κοίταζε γύρω του με αγωνία για να εντοπίσει την Ίλντα. Δεν την έβλεπε. Βασικά δεν έβλεπε καμία γυναίκα εκεί γύρο. Ήταν πολύ πρωί ακόμα και στην πλατεία υπήρχαν μόνο άντρες οι οποίοι πήγαιναν στην δουλειά τους με το λεωφορείο το οποίο περνούσε από εκεί.



Ξαφνικά ένας πιτσιρικάς με μια σχολική τσάντα στον ώμο, έτρεξε προς το μέρος του Che. «Κύριε, κύριε, εκείνη η κυρία...» είπε και έδειξε με το χέρι του προς ένα καφέ απέναντι από την πλατεία «...σας περιμένει» συνέχισε ο μικρός και μετά έφυγε για να προλάβει το σχολικό. «Είναι απίθανο να είναι γιος της Ίλντας» σκέφτηκε ο Che «αυτός φαινόταν τουλάχιστον 12 χρονών και επίσης δεν θα έλεγε την μάνα του ?κυρία?» συνέχισε την σκέψη του και ησύχασε. Φόρτωσε ένα τεράστιο χαμόγελο το στόμα του και πλησίασε την καφετέρια. Η Ίλντα, εντυπωσιακή όπως τότε, σηκώθηκε να τον προϋπαντήσει. Φορούσε ένα ολόλευκο φόρεμα, το οποίο τόνιζε με ιδιαίτερο τρόπο τις καμπύλες της, κάνοντας όλους τους αρσενικούς να νιώσουν την καρδιά τους να χτυπάει δυνατά. Η Ίλντα άπλωσε τα χέρια της και αγκάλιασε τον Che. Ενώ ο Che είχε υποσχεθεί στον εαυτό του να κρατηθεί όσο πιο τυπικός μπορούσε (άλλωστε η Ίλντα ήταν παντρεμένη τώρα), δεν αντιστάθηκε στην αγκαλιά αυτή και μάλιστα κράτησε ίσως περισσότερο από όσο και οι δύο τους θα ήθελαν. Μετά από μερικές στιγμές έκατσαν στο τραπέζι και παράγγειλαν καφέ. Η συζήτηση ήταν έτοιμη να αρχίσει...



- Che, πάνε τρία χρόνια...
- Ναι, Ίλντα, τρία ολόκληρα χρόνια.
- Άκουγα τα νέα σου διαρκώς. Μου τα έλεγαν όλα με το νι και με το σίγμα.
- Χαίρομαι, Ίλντα, γιατί εγώ δεν είχα ακούσει τίποτα για σένα, μέχρι την τελευταία μέρα μου στην Κούβα!
- Συγνώμη, Che... Έπρεπε να σβήσω τα ίχνη μου.
- Και γιατί αυτό;
- Είναι πολύ μεγάλη ιστορία... Κάποια μέρα που θα έχουμε περισσότερο χρόνο θα στην διηγηθώ, στο υπόσχομαι. Τώρα τι θα κάνεις; Έχεις κάτι στο μυαλό σου; Λεφτά έχεις;
- Ίλντα, ήρθα εδώ για έναν χαζό σκοπό, ο οποίος απέτυχε παταγωδώς. Πρέπει όμως να βρω μια δουλειά οπωσδήποτε...
- Τι σκοπό;
- Μεγάλη ιστορία...Μια μέρα θα στην διηγηθώ, αλλά αντίθετα με εσένα, εγώ δεν υπόσχομαι τίποτα...
- Καλά, όπως νομίζεις. Όσον αφορά για δουλειά, μπορώ να σε βοηθήσω. Έχω κάποιες διασυνδέσεις.
- Αυτό είναι καλό. Τι έχεις κατά νου;
- Να σου πω καταρχάς πως έχουν τα πράγματα εδώ στο Περού. Μπορεί αρχικά να φαίνονται όλα μέλι γάλα, αλλά δεν είναι ακριβώς έτσι. Δεν ξέρω αν μίλησες με κάποιον άνθρωπο ή παράγοντα του ποδοσφαίρου όσες μέρες είσαι εδώ...
- Όχι, δεν έχω μιλήσει με κανέναν. Μόνο με τον Fernando, τον σύνδεσμο του Findel Balstro στην Λίμα.
- Ναι, τον ξέρω...
Είπε η Ίλντα και χαμογέλασε. Ύστερα συνέχισε
- Η ιστορία εδώ, δεν έχει και μεγάλες διαφορές από τις καταστάσεις που συνάντησες στην Κούβα...
- Δηλαδή;
- Υπάρχει μια ομάδα που προσπαθεί να σηκώσει κεφάλι, αλλά δεν την αφήνουν. Μια ομάδα που στηρίζει την ελευθερία του ποδοσφαίρου και τους παίχτες που δεν είναι πλέον μισθοφόροι. Αυτή η ομάδα λοιπόν πάντα βρίσκει κάτι να την σταματάει. Είτε αυτό λέγετε διαιτησία, είτε συνομωσία.
- Μάλιστα... Και προφανώς ίσως χρειάζονται την βοήθεια μου, ε;
- Όχι ίσως, είσαι ο μοναδικός που μπορεί να τα καταφέρει!
- Ωραία, τώρα έχει προπονητή;
- Εδώ είναι το θέμα... Ο πρόεδρος της ομάδας εθελοτυφλεί! Δεν θα έχεις την βοήθεια του δηλαδή, όπως είχες του Balstro. Ο πρόεδρος πιστεύει ότι οι προπονητές του έχουν κάνει λάθη και τους καθαρίζει τον έναν μετά τον άλλον. Εδώ πρέπει να κερδίσεις ένα πολύ μεγάλο στοίχημα!
- Δύσκολα μου βάζεις...
- Δύσκολα ναι, αλλά τώρα είναι η μεγάλη ώρα, καθώς από την ομάδα μόλις απολύθηκε ο προπονητής της!
- Αχα! Άρα η ποιό μεγάλη ώρα είναι τώρα! Μα δεν μου είπες ακόμα, πως λέγετε η ομάδα;
- Sporting Cristal.
- Και πως θα γίνει η επαφή;
- Πήγαινε συνάντησε τον Fernando σήμερα. Θα έχει μαζί του περισσότερες πληροφορίες. Άκουσε τον και δεν θα χάσεις. Τώρα όμως πρέπει να φύγω... Θα τα ξαναπούμε, ελπίζω σύντομα.




Sporting Cristal, Fernando, Ίλντα...Σκέψεις που τριγυρίζουν το μυαλό του Che. Κοίταξε το ρολόι της καφετέριας. Η ώρα είχε πάει 10:30 «Σε 30 λεπτά έχω συνάντηση με τον Fernando σχεδόν στην άλλη πλευρά της πόλης! Πρέπει να βιαστώ...»